कविताः आमा

आमा म सम्झी बसि रैछु पुछेर आशुँ
संसार यो जगतमा कसरी म हासुँ ।

दिग्दारि भै मन चुँडेर बसेछु रुदैँ
हिँड्दैछु यो समरमा मन भाँचि नुँग्दै ।

बूझाउँ यो मन भनी गरि आँट मैले
सम्झेर मामु जननी शीर झुक्छ जैले ।

छोरो भएर महिले ममता भुलेछु
निर्लज्ज भै भुमिमहाँ म उसै डुलेछु ।

छाती गर्हौँ भइ बसेछु म छैन खूशी
पाएँ भने वरिपरी मरिदिन्छु लूकी ।