आर्यघाट एक अभिशाप

कुनै अल्छी कामदारले
गाह्रो मानीमानी काम गरेझै लाग्छ,
वागमती सकिनसकी
आफूलाई धकेलिरहेछ तैपनि,
लाखौँका अस्तित्वको अवशेष
निशेष बनाउँदै बग्नु छ उसलाई पनि
छेउमा किंकर्तव्यविमूढ भएर
हेरिरहन्छन् पशुपति,
मानौँ स्तब्धता नै उनको अर्को नाम हो ।
फुल्दै गरेको फूलको घरबार उजाडेर,
उनेर मालाकार वा थुँगाथुँगै
आफ्नो खुसी र आनन्दको
वरदान पाउन बलि दिन्छन् स्वार्थी भक्तहरू ।
चारदिवारमा कैद,
खुस्बुदार चन्दन र अगरबत्ती
बास्ना लिँदै बसेका भगवान् !
के आर्यघाटमा जलिरहेकाहरूका जलन
र गन्ध तिमी थाहा पाउँछौ ??

हरेक दिन दुधले नुहाउने हे भगवान् !
के आँसुले नुहाइरहेकाहरूको
रोदनको आवाज सुन्छौँ ?

त्यस्ता भगवान् ब्युँझाउन व्यस्त
ए घण्टीवादक मान्छेहरू !
आफ्नै परिवार चितामा सुतेको देखेर
हिम्मत टुटेकाहरूलाई समवेदना दिन जाँदैनौ ?
कास! तिमीले दुई खुड्किला तल ओर्लिए,
मानवजातिलाई बनाउने भगवानले
तिम्रा मानहरूमा अलिकति
मानवताको लेपन घसिदिन्थे ।।

थाहा छैन,
मैले यो कविता लेखिसक्दा नसक्दै
कति परिवार ती चितामा सुत्ता हुन् ?
दुनियाँ सिर्जने हे भगवान् !
मानिसमा पीडा सहन सक्ने
मुटु किन हालिदिन सकेनौ ??

अँ साच्चै !
अनि ती परिवारले आँखा बन्द गर्दा,
गुमाएका परिवार देख्छ हो वा भगवान् देख्छ ?

म जान्दिनँ
यो भगवान् वा समाजको रीत ।
जहाँ दूषित पारिएकी
वागमतीको जल स्वच्छ भन्दै शीरमा चडाइन्छ,
अनि, अनि !
प्रकृतिले रजस्वला दिएर स्वच्छ र पवित्र
पारिएकीलाई दूषित र अछूत घोषित गरिन्छ ।
हो विधिको विधानका विरुद्ध
बग्दा वारुद लाग्न सक्छन् मेरा लेखाइहरू,
तर म तयार छु
त्यस्ता विधानविरुद्ध बोल्न र लेख्न
मलाई थाहा छ
एक दिन आफू सुत्ने ओछ्यान पनि त्यही हो
र मिसिँदै अवशेष निशेष गरेर
बगाउने पानी त्यही
किनभने अन्यायी विधानका विरुद्ध नबोली
सदाका लागि आफ्नो अस्तित्व नामेट पार्नु
आफैविरुद्ध गरिएको ठूलो पाप हुन्छ,
आफैविरुद्धको अपराध हुन्छ,
र हुन्छ आफैविरुद्धको अभिशाप ।।
०००

काठमाडौ