कविताः नारी

लिएर दायित्व
बढाएर जिम्मेवारी
सहेर उकुसमुकुस
जो मुस्कुराउँछे चुपचाप
आफ्नाहरुका लागि
खाली कसौँडीको आवाजलाई
निलेरै भन्छे– छु म टन्न

न थाक्छे ऊ कहिल्यै
आफ्नाहरुको नजरमा
न दिक्क मान्ने अधिकार छ उसलाई
न सक्छे दौडिन बनेर स्वतन्त्र
किनकि पैतालाको चालले
नापिन्छ उसको स्वभाव
कड्किएर बिमति जनाउने अधिकार
उसै दिन गाडिन्छ सायद्
उसको सालनालसँगै
पैतालाका चालहरु
सुस्ताउँदै जान्छन् धिमे धिमे
उसको हुर्काइसँगै

ठेकेदार हो ऊ
सम्पूर्णलाई खुसी पार्ने ठेक्का लिएकी
भलै मतलब गर्ने कोहि नहुन्
उसको खुशीको
चाहना र भावनालाई कुल्चाएरै पनि
खुसी खुसी स्वीकारोक्तिको भान छर्ने
महान् कलाकार हो ऊ

र, त मुस्कुराउँछे
कुन्नि कुन शक्तिको भरमा
हो त्यही सत्य हाे– नारी ।
OOO